نوشتن برخی مطالب دارای چنان بار سخت و دشواری است که نویسنده نیز شاید دچار مشکلات روحی و روانی گردد و به اصطلاح کفاره داشته باشد.
اما آنچه امروز مشاهده میکنیم، بیرون آمدن زبانه های دوزخی از سرزمینی است که تا چندی پیش به نوعی سرزمین مقدس ادیان دانسته میشد. سرزمینی که پس از مهاجرت یهودیان گویا تقاص هولوکاست و جنگهای جهانی را در کین و نفرتی دهشتناک باید به چند ملت آمریکا، انگلیس ، آلمان و اسرائیل پس بدهد. اسرائیل در این جنایت تنها نیست و به این تنها نبودن افتخار میکند.
شمار شهدای کودک در غزه به نحو فاحشی نسبت به نسل کشیهای ثبت شده در یکصد سال اخیر چنان بالاتر است که نمیتوان چیزی جز یک فتنه اهریمنی بر آن نام نهاد. جنایت علیه بشریت به تفصیل چنان واضح است که نخستین جنایت ثبت شده تصویری علیه بشریت در تاریخ به شمار می آید. شایان ذکر است حتی در هولوکاست، بنا بر گزارش وقت صلیب سرخ بین المللی که قبلا منتشر کردیم، نشانه ای از وضوع جنایت علیه بشریت (از جمله کوره آدم سوزی یا زنده سوزی) یافت نگردیده بود. در حالی که مشاهده میکنید زنده سوزی کودکان در تصاویر واضح و مبرهن است. نه اینکه شهادت و کشتار دیگر اقشار جامعه قابل قبول تر یا قابل تحمل تر باشد، اما آنچه در غزه دیده میشود، تا کنون در نگاه تصویر و دوربین و تاریخ معاصر سابقه نداشته است. هر چند به نظر نمی آید قتل عام مردم هیروشیما و ناکازاکی و زنده سوزی کودکان در آن زمان نیز دست کمی از این عملیات تهی از انسانیت داشته باشد.
در این میان کودکانی با بافتها و صورت سوخته و از دست رفته و اندامهای فوقانی و تحتانی ویران شده در حالی که زنده و یا در حال جان باختن هستند نیز بسیارند. آنچه ما میبینیم دیگر نمیتواند به عنوان مصادیق جنگ و دفاع یا هر چیز دیگری نام گذاری گردد. کمترین نامی که برای آن میتوان قائل شد ، جنایت علیه بشریت است.
