در روزهای اخیر جمهوری اسلامی دور تازه ای از مبارزه با خواست مردم ایران در احقاق حقوق خود یعنی نفی حجاب اجباری و اختیار در انتخاب پوشش را که جز حقوق اولیه بشر می‌باشد را انتخاب کرده است.
مانور جمهوری اسلامی در زمینه حجاب به عنوان یک «ارزش» در حالیست که ارزشهایی مانند راستگویی، خوش فولی ، احترام به حقوق یکدیگر، درستکاری، اعتماد و ارزشهای معنوی مدتهاست در زیر رقمهای عجیب و غریب اختلاس، تقلب و دسیسه، خشونت، تفرقه افکنی و حتی جنایت در حقوق اساسی مردم ایران کمرنگ و کمرنگتر شده است.
فقر ارزشها باعث میشود گمان کنیم که دستاورد هزار و چهارصد سال سابقه تاریخی اسلامی و در نهایت آن شکل گیری نوعی حکومت تشریعی در ایران و افغانستان، فقط برپایی حجاب و گاهی نماز بوده است وگرنه در زمینه های تکنولوژیک، اخلاقیات و از نظر سیستماتیک دولت جمهوری اسلامی هماوردی با دولت های شایسته تر نمی‌تواند داشته باشد.
میتوان نتیجه گرفت ، در هنگامی که ارزشهای والای انسانی کمرنگ میشود، پوشاندن و پنهان شدن و پنهان کردن خویشتن نوعی ارزش میگردد. در واقع غلبه حجاب بر امور اجتماعی در نبود ارزشهای عالی، خود نوعی بی ارزشیست و جمهوری اسلامی به بهای حجاب، احترام به حقوق زنان، نوامیس مردم، روابط اجتماعی، نیک اندیشی و بسیاری ارزشهای دیگر را بی ارزش کرده است.
