ظاهرا استفاده از کلمات بزرگ برای مفاهیم بدخواهانه در قضایای اخیر خاورمیانه پایان ندارد.
اخیرا کاربرد کلمه دموکراسی در باب یکی از منفورترین حکومت های جهان یعنی اسرائیل به قدری مسخره مینماید که موجب وهن مفهوم دموکراسی و تشکیک در اصول و کاربرد الفاظ در امور جهانی میگردد.
به همان اندازه ، کاربرد کلمه تروریسم در باب ملتی دربند ، مبتذل و فاسد به نظر میرسد.
به گفته میک والاس ، عضو پارلمان اروپا، آمریکا به تنهایی در بیست سال گذشته، به اندازه کل جهان از بمب و موشک استفاده کرده است، در حالی که چین حداقل در چهل سال اخیر یک بمب استفاده نکرده است. با این حال آمریکا چین را در تلاش برای تروریسم مینامد.
چنین فضاحتی در لفاظی و وابستگی به آمریکا و احیانا تمجید از اسرائیل، تلاش بسیاری از صلح طلبان و آزادیخواهان و اصلاح طلبان ایرانی را مستهلک کرده و به ورطه میکشاند، چرا که همسویی با اسرائیل و ندیدن رنج مردم، حقیقت و روح تلاش برای آزادی اجتماعی و حقوق مدنی را بی معنی میکند.
این کردارها و گفتارهای خالی از معنی، یعنی ریاکارانه و موهن ، برای اکثریت قشر خاکستری جامعه که دارای نگرش تجربه سیاسی نبودند ولی اخبار جامعه را دنبال میکنند، اکنون بیش از پیش آشکار و واضح گردیده است. این بدان معنا نیست که فهم این مطلب ، رسانه های دروغ پرداز را از تلاش برای فرافکنی و وهن معانی منصرف کند. دو بعد و حقیقت از عناصر انسانی یعنی فراموشی و عافیت طلبی، انسانها را بالاخره از پیگیری مطالب دهشتناک منصرف خواهد کرد ولی تلاشهای موهن و برنامه ریزی شده و متمکن سیاست مداران و بنگاههای خبری آنها به کارکرد خود ادامه خواهند داد.
