پروژه لاشخور و همای سعادت ایرانیان

در چند روز اخیر ویدئوهایی از کرکس در شبکه های اجتماعی از جمله رادیو فردا و صدای آمریکا به عنوان همای سعادت دست به دست میگردد. کرکس زیبا از موجودات نادر ایران زمین و پاسداری از میراث زیست بوم ایران وظیفه تک تک ایرانیان میباشد.

در عین حال پاسداری از میراث معنوی ایرانیان نه وظیفه تک تک ایرانیان بلکه وظیفه معنوی کسانی میباشد که به دو واقعیت پی میبرند، نخستین واقعیت اهمیت درک مفهوم زمان و مکان است و دومین واقعیت اهمیت درک هنجار است.

در مورد نخستین واقعیت باید گفت، پیدا شدن یک کرکس بر بالای سر استخوان مرده یا وجود یک نسل کشی در خاورمیانه، لزوما مکان مناسبی برای اعلام الهی سعادت یک ملت نمیباشد. کائنات از این غلط باید بپرهیزد. به گفته هرودوت پس از اینکه سپاه عظیم پادشاه بزرگ ایرانیان خشایارشا(ه) که به زبان لاتین خرخس (Xerxes) نامیده میشود (کرکس بخوانید) برای حمله به یونان پلی احداث کرد، امواج دریا پل را ویران کرده و نخستین حمله او را به یونان ناکام گذاشت، کرکس دستور داد که علاوه بر اعدام مهندسان سازه، دریا را تازیانه بزنند¹. این تازیانه زدن مفهوم درک هنجار و کردار کائنات بود یعنی خشایارشا در اطراف خویش حکیمانی داشت که به وی توصیه کردند با کائنات به مبارزه بپردازد. تبدیل نام خشایارشا به کرکس که پرنده ای لاشخوار است (مجددا تاکید میکنم که زیست بوم ایران باید از لوث و هجمه مخربین واقعی آن پاک شده و حفاظت گردد.) خود نوعی نابهنجاری کلامی در زبان پارسی میباشد که به آن قلب (مقلوب شدن) و وارونگی میگویند. این وارونگی در اصالت گفتار و کردار و پندار نیک نیز نموده میگردد و نتیجه آن هرچه باشد بزرگی و عظمت ملت نیست و بیانگر این است که زمان و هنجار ملی ایرانیان کهن، نه غالب بلکه مغلوب میباشد.
همای سعادت موجودی افسانه ای و از جمله میراث فرهنگی ایرانیان است که سنخیتی با لاشخوری و مرده خواری ندارد و از خود باید پرسید اگر داشته باشد و سعادت ایرانیان را در میان لاشخورها دید و جستجو کرد باید چشم به آسمان دوخت تا هر زمان لاشخوری بیاید.
نام هما نامی رایج در میان ایرانیان است و اگر هما به معنای لاشه خواری و مرده خواری باشد، موجب وهن نیز میباشد. زردتشتیان قدیم برای جلوگیری از آلودگی زمین اموات مردگان را با تیزاب یا محلولی مانند آن حل میکردند و بقایای آن را بر کوه مینهادند تا بوسیله موجودات بومی تجزیه گردد که از جمله آنها لاشخور و کلاغ بوده است. رسم فوق در میان بوداییان تبت نیز وجود داشته و دارد که در فیلم کوندون Kundun ساخته سال 1997 مارتین اسکورسیزی نمایش داده میشود.

البته میتوان گفت همای سعادتی که در هنگام نسل کشی پدیدار گردد همان لاشخور است، لیک همای سعادت اهل فضیلت همای دیگریست. از سوی دیگر فیس بوک بنیاد ایرانشناسی آپادانا نفرینی نثار ما (معترضان) کرده و فرموده اند ما چشم دیدن همای سعادت را نداریم و به فرمایشی از حضرت سعدی اشارت کرده اند.

همای بر همه مرغان از آن شرف دارد

که استخوان خورد و جانور نیازارد

در ذیل این بیت از بوستان حضرت سعدی به سیاه گوش اشارت شده که فضله صید میخورد. چون گذر سالک (بخوانید کارشناس) بر مقام حقیقت افتد فضله دیگران خوردن هنر سعادت نباشد و آنان که لاشخوری را مقام سعادت دانند، در مقام معرفت در نیایند. دریافتن همای سعادت نه ادبیات شناس (صرفی و نحوی) و نه جانور شناس میطلبد، بلکه شناختن قدمت و اصالت و نیز حکمت کهن ایرانیان را میطلبد تا سیمرغ جشنواره را از سیمرغ باستانی تشخیص دهد.

همایِ اوجِ سعادت به دامِ ما افتد

اگر تو را گذری بر مُقام ما افتد (حافظ)

اما نکته جالب و پوشش خبری ویژه بوسیله رسانه هاییست که اخبار مهمتر از بینش کرکس و رایگان شدن شهریه یک دانشگاه آمریکایی را در نیافته و کار نمیکنند (مراجعه کنید به ²). پرنده زئوس خدای رومیان³ میتواند باکرگان (لیدا ) را باردار کند⁴ ⁵ (و در انجیل به عنوان پدر عیسی مسیح نقش ایفا کند) و نقش پرنده بر بیرق آمریکا، آلمان ، آلبانی و کشورهای اقماری روم باستان گردد، اما همای سعادت ایرانیان بر بالای مردار جشن میگیرد به همراه جمعی کلاغ. این نشانه عمق تعالیم و آموزه های معنوی در میان ملتیست که خود را وارث یکی از قدیمی ترین ملل حکیم و خرد پرور جهان میدانند.

که گوید که چندین ورق را ببین

ورق را بگردان و حق را ببین (رضی الدین آرتیمانی)

به طور کلی لاماسوها⁶ یعنی موجودات افسانه ای مانند دال پاسبانان تاریخی یک ملت میباشند، از جمله شیر و خورشید ایرانی که نماد یک لاماسو و حافظ و نگهبان ایران بود یا ستونهای تخت جمشید (دال) از نظر معنوی نماد لاماسو یا تاریخ سازی و محافظت از معنویات یک ملت بودند. ما ملتی هستیم که لاماسوهای ما در موزه های آمریکایی و اروپایی به تاراج رفته است و خود به دنبال سعادت (بخوانید همای) دامن کشان از این سو به آن سو میرویم. اگر در این هجرت و فطرت نجوییم و نجنگیم و به دست نیاوریم بر باد خواهیم رفت.

دکتر امیرعلی رستم داودپور

دبیر انجمن قانون و شفا