هوشنگ و چخماق آزادی:
آتش افروزی در جهان قدمت بسیار دارد، داستان آتش افروزی در اوستا از داستانهای مقدس است و گفته میشود نخستین بار به وسیله هوشنگ کشف شد. کلمه آتش، آتر و آتور در گویش های مختلف به کار برده شده، اما آتش افروزی انواع گونه گون دارد، آتشی که درختان و بشر را میسوزاند با آتش مقدسی که نیایش میشود یکی نیست، گرچه کلمه یکیست ولی آتش یا اتر آزادی که موجب رهایی آدمی و رسیدن او به تعالی اندیشه، تدبیر و پرورش نهاد او میشود با آتش روان و جهان سوز یکی نیست.
هوشنگ آزادی و چخماق او ، جرقه های کوچکیست که اندیشه برمی آورد تا آتش مقدسی را روشن کند که اگر فزونی گیرد، جهان ما به بهشت خواهد رسید.
روان آدمی در هر آتشی آرام نمیگیرد، برخی از آتشهای افروخته در عالم همان دوزخهای موعود است. آیا ما به بهشت و مدینه فاضله و یوتوپیا خود رسیده ایم؟ پاسخ این پرسش میتواند فردی یا گروهی باشد، آنچه مسلم است، افغانستان، ایران، کرونا و اوضاع واژگونه آزادی ، چنان قدر ما را بالا نمیبرد که خود را لایق بهشت بدانیم. هرگاه در کوچکترین مساله ای ، ما بی لیاقت عمل کنیم، شان بهشت و یوتوپیا را از خود میستانیم، فرق بین بایدن و آقای خامنه ای هم در این مساله نیست، کسی که میخواهد به بهشت برسد باید لیاقت داشته باشد، نه ثروت، مکنت و قدرتش را، چون لیاقت است که آدمی را در مقابل مقام اهدایی جهان، بزرگ یا کوچک میکند. چخماق هوشنگ و آتش آزادی اگر روشن گردد، مردم دسته دسته به بهشت لیاقت خویش میرسند.
امروز که آزادیخواهی سخت، دشمنان آن گستاخ و حقیقت واژگونه است، جای اخبار نیست، باید اسطوره سخن بگوییم.
آتش 🔥 رهاننده ام را آرزوست…